دلم گرفته بود از دست خودم.از دست اشتباهاتی که مدام تکرا می کردم وهیچ درسی هم از انها نمی گرفتم.حرصم گرفته بود از این همه تجربه های تلخ وتکراری که تمام زندگی ام رو به چالش گرفته بودند.

تا کی اشتباه؟تا کی ندانم کاری؟تا کی دور خود چرخیدن ؟

از این همه تکرار خسته بودم .به هر طرف رو می کردم اشتباه بود وبه هر سمتی می چرخیدم شکست...

انگار راهی برای رفتن وجایی برای رسیدن نیست ومن فقط دور خود می چرخم وسر جای اول برمی گردم.در تکرار نامی به نام زندگی گرفتار خود شده ام.

تا کجا باید در حصار ترس وتردید ودلهره دست وپا بزنم.چرا نمی توانم درست زندگی کنم چرا به هر طرف می چرخم شکست می خورم؟

همانطور که درحصار باید ونبایدهای خود اسیر بودم و حسرت روزهای رفته ونگرانی روزهای آینده را با خود حمل می کردم  از گارگاه سفالگری یک آشنا سر درآوردم.

او با گلدانی سفالی روبه رویم قرار گرفت وانگار که من از او سوالی کرده باشم گفت:

:آدم باید بچرخه.انقدرباید بچرخه تا مثل این گلدان شکل بگیره.انقدر باید این خاک را مشت بزنم وزیر رو کنم وبچرخانم تا چیزی را که می خواهم شکل بگیرد.

ومن ناگهان به یاد متنی افتادم که زمانی نمی دانم کجا خوانده بودم.

شیشه اگر طالب آیینه شدن است باید صیقل بخورد.شفاف شود.آهن اگر طالب شمشیر شدن است باید گداخته شود.وسنگ اگر آروزی تندیسی زیبا رادردل دارد باید تراش بخورد .صاف شود...

ومن!من فقط با لمس زندگی وتجربه ان صیقل می خورم وپالایش می شوم.از غبارهایی که ندانسته به روح خود پاشیده ام.

او راست می گفت.راهی برای رفتن وجایی برای رسیدن وکاری برای انجام دادن نیست.من همین جا باید انقدر بچرخم  تا شکل دلخواهم را پیدا کنم.

این رسالت منه!!!

فقط باید بدانم کی هستم وچه کسی می خواهم باشم؟؟؟

اشتباهاتم را محکوم نکنم.از انها نردبانی بسازم برای رسیدن به انچه می خواهم.باید به تمام زندگی احترام گذاشت.وازمیان ان راهی گشود بسوی خواسته های برحق خود.حتی در سخت ترین شرایط نباید از شکلی که می خواهم بسازم غافل شوم.

یادم باشد در سخت ترین لحظات  ودر تاریکترین مکانها خدا با من است وراه را برایم هموار می کند.اگر شکست می خورم یا به پیروزی می رسم فقط نتیجه انتخابهای خود را زندگی می کنم.

یادم باشد بدون اینکه زندگی را محکوم کنم یا به ان احساس بدی داشته باشم نتایج انتخاب هایم را بپذیرم و بدانم اشتباهات با محکوم کردن قابل جبران نیستند.بلکه از طریق فراهم ساختن فرصتی برای  اصلاح  یا تکامل می شود انهاراجبران کرد.

برای رسیدن به کمال نه تنها چیزهایی که با انها موافقم بلکه تمام  چیزهایی که با ان موافق نیستم را باید ببینم وبشناسم.

بذری که زیر خاک قرار دارد زمانی می تواند به رشد خود ادامه دهد که پوسته سخت وسنگین خودرا بشکند واز زیر خاک بیرون بیاید..کرم ابریشم زمانی می تواند پروازرا تجربه کند که قدرت خروج از پیله خودرا داشته باشد.

وانسان! رمانی به رشد وتعالی می رسد که بتواند از هجوم  نیازهای جسمانی رها شود.نه با انکار ان.بلکه با اگاهی از اینکه برای شاد بود وخوب زیستن به هیچ عامل بیرونی نیاز ندارد.

یکی می گفت:زندگی چون گل سرخ است. پرازبرگ...پراز خار..پراز عطر لطیف...واگر گلی چیدم عطر وبرگ وگل وخار همه همسایه دیوار به دیوار همند.

کاش بینشی داشته باشیم که واقعیت هارا ببینیم... وقدرتی که انها را بپذیریم.وشجاعتی که رها سازیم خودرا از بند هر انچه که ما را به زمین وصل می کند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: